6 Ιουνίου 2018 - Ο Άτλας Ψυχικής Υγείας 2017 του ΠΟΥ αποκαλύπτει ότι παρόλο που ορισμένες χώρες έχουν σημειώσει πρόοδο στη χάραξη και τον σχεδιασμό πολιτικής για την ψυχική υγεία, υπάρχει παγκόσμια έλλειψη εργαζομένων στον τομέα της υγείας που εκπαιδεύονται στην ψυχική υγεία και έλλειψη επενδύσεων σε εγκαταστάσεις ψυχικής υγείας σε επίπεδο κοινότητας.

«Αυτή η τελευταία έκδοση του Άτλαντα Ψυχικής Υγείας μας παρέχει ακόμη περισσότερες αποδείξεις ότι η κλιμάκωση των πόρων για την ψυχική υγεία δεν συμβαίνει αρκετά γρήγορα. Ξέρουμε τι λειτουργεί. Η αποτυχία να επενδύσουμε επειγόντως στην ψυχική υγεία θα έχει υγειονομικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος σε κλίμακα που σπάνια έχουμε δει στο παρελθόν», δήλωσε ο Δρ Shekhar Saxena, Διευθυντής του Τμήματος Ψυχικής Υγείας και Κατάχρησης Ουσιών του ΠΟΥ.

Ο Άτλας παρέχει πληροφορίες σχετικά με την ύπαρξη πολιτικών, σχεδίων και νόμων για την ψυχική υγεία και την ευθυγράμμισή τους με τα καθιερωμένα μέσα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. τους διαθέσιμους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους· το είδος των εγκαταστάσεων που παρέχουν περίθαλψη· και προγράμματα ψυχικής υγείας για την πρόληψη και την προαγωγή.

Βασίζεται σε στοιχεία που παρασχέθηκαν από 177 κράτη μέλη του ΠΟΥ, που αντιπροσωπεύουν το 97% του παγκόσμιου πληθυσμού, και μετρά τον βαθμό στον οποίο οι χώρες ενισχύουν την ηγεσία και τη διακυβέρνηση για την ψυχική υγεία. παροχή ολοκληρωμένης ψυχικής υγείας και κοινωνικής φροντίδας· εφαρμογή στρατηγικών για την προαγωγή της ψυχικής υγείας και την πρόληψη προβλημάτων, καθώς και για την ενίσχυση των αποδεικτικών στοιχείων και της έρευνας – όπως περιγράφεται στο ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης για την ψυχική υγεία 2013-2020 του ΠΟΥ.

Στις χώρες χαμηλού εισοδήματος, το ποσοστό των εργαζομένων στον τομέα της ψυχικής υγείας μπορεί να είναι τόσο χαμηλό όσο 2 ανά 100 000 πληθυσμού, σε σύγκριση με περισσότερους από 70 στις χώρες υψηλού εισοδήματος. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες, δεδομένου ότι 1 στα 10 άτομα εκτιμάται ότι χρειάζεται φροντίδα ψυχικής υγείας ανά πάσα στιγμή.

Λιγότερες από τις μισές από τις 139 χώρες που έχουν θεσπίσει πολιτικές και σχέδια ψυχικής υγείας, τα έχουν ευθυγραμμίσει με τις συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι οποίες τονίζουν τη σημασία της μετάβασης από το ψυχιατρικό ίδρυμα σε υπηρεσίες που βασίζονται στην κοινότητα και τη συμμετοχή των ατόμων με ψυχικές διαταραχές στις αποφάσεις που τους αφορούν. Και πολύ συχνά, όταν γίνονται σχέδια ψυχικής υγείας, δεν υποστηρίζονται από επαρκείς ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους.